Dag 11 – Montecassino – 10 april 2018

‘Gaan we verder op deze weg?’ is de vraag die André en ik ons stellen aan de ontbijttafel in de B&B ‘l’Angolo di Mo’ gelegen knal in het centrum van Cassino.

We hebben slecht geslapen. Tot minstens twee uur hoorden we lallende, luidruchtige mensen in de straat. Om 6 uur kwam de vuilniswagen ons nog luidruchtiger wekken.

We maken een beslissingslijstje met de positieve en de negatieve punten.

Positief

1. De mensen zijn enorm vriendelijk en behulpzaam.

2. We leren een ons nog onbekend stuk van Italië kennen.

3. De (soms) bewegwijzerde weg leidt naar mijn geboortedorp, ons uiteindelijk doel.

Negatief

1. De streek is nog ruwer dan we dachten.

2. Het zuiderse lawaai, de wanorde en vervuiling vinden we niet fijn.

3. We zullen dikwijls meer kilometers moeten lopen dan we per dag willen doen (nl. 15 plannen om er maximaal 20 te doen) omdat er te weinig overnachtingsfaciliteiten zijn.

4. De drukke wegen gaan we niet kunnen vermijden. Hoe zuidelijker we gaan lopen, hoe erger dat wordt.

5. De honden zullen ons vijandig blijven toeblaffen. Ieder huis heeft er minstens een, meestal drie.

De lijst met negatieve punten is duidelijk langer dan die met positieve. Rationeel gezien moeten we stoppen.

We bestuderen toch even de volgende twee etappes in onze gidsen.

1. Van Cassino naar Mignano Monte Lungo is het 20 km, doch de eerste overnachtingsmogelijkheid is in Campozillone, 4 km verder. Totaal: minimaal 24 km. De ervaring leert ons dat het er eerder 30 zullen zijn. Onze gids belooft ‘Een prachtige wandeling over rustige en smalle asfalt- en zandwegen’. Klinkt goed, doch het traject is te lang voor onze benen die de gecumuleerde kilometers van de voorbije 10 dagen beginnen te voelen.
2. Van Mignano Monte Lungo naar Alife is het 40 km ‘Je trekt door het prachtige landschap van het rivierdal van de Volturno met zicht op de uitlopers van de zuidelijke Apennijnen.’ Reken maar op minimaal 45 km, denken wij eensgezind.

Dit niet-rationeel besluit nemen wij uiteindelijk:

• We gaan met de trein van Cassino tot Mignano Monte Lungo.
• Vandaar stappen we tot aan de Agriturismo Bosco Farneto in Presenzano (ongeveer 16 km). De aan de telefoon heel sympathiek klinkende Carlo zegt spontaan ‘Ik zet jullie wel ergens onderweg naar Alife af, want dat is veel te lang om te voet te doen’. Dat trekt ons over de streep.
• Vanuit dat ‘ergens onderweg’ stappen we tot Alife waar Marisa van de B&B Posto al Sole ons verwacht. ‘Jullie mogen ook langer blijven hoor’ meldde ze vriendelijk.
• En dan zien we wel weer verder.

Zo dat is geregeld.

Nu naar Montecassino.

Aan het station nemen we de bus die ons in vliegende vaart via de 10 km lange, zeer bochtige baan, luid claxonnerend naar omhoog rijdt. Wij klemmen ons vast aan de zetels voor ons …

… en zijn zo blij dat het overstekend wild zwijntje het er levend van af brengt.

De abdij van Montecassino werd in 529 door Benedictus van Nurcia opgericht. Van buiten heel statig en groots. Van binnen rijkelijk versierd met veel bladgoud, enorme schilderijen en er is niet op een stukje marmer meer of minder gekeken.

Hier schreef hij zijn Regula Benedicti, de regels voor beginnende Benedictijnen. Trouwens, ook de Cisterciënzers, inclusief de Trappisten, volgen zijn regels die in twee woorden samengevat kunnen worden: ‘Bid en werk’.

Hier ligt hij begraven in zijn mausoleum samen met zijn tweelingzus Scolastica, die ook heilig verklaard werd.

Wist je dat deze Heilige Benedictus dé patroonheilige is van Europa sinds oktober 1964? Ik niet. Gisteren kwam de patroonheilige van mijn faculteit op mijn weg, vandaag deze. Ze komen mij blijkbaar ‘uit de lucht’ toegevlogen.

Alleen monsieur Descartes niet. Die laat nog steeds niets van zich weten.

Vier maal is deze abdij heropgebouwd. De laatste keer na de tragische Amerikaanse bombardementen in 1944 – bedoeld om de Duitsers te liquideren die vanuit deze top het hele gebied tot Rome en Napels domineerden.

De Polen, die de Slag bij Montecassino gebruikten als hun genadeloze wraak op de Duitsers, die hun geliefde Polen hadden aangevallen, hebben deze plaats tot hun nationaal gedenkplaats gemaakt.

Exact 1051 van de ongeveer 4000 gesneuvelde Poolse soldaten liggen hier begraven. Vier van hen naamloos.

Wij in Vlaanderen kennen allen het gedicht dat begint met ‘In Flanders fields the poppies blow…’ waar de klaproos als metafoor voor het vergoten bloed van de soldaten gebruikt wordt.

Hier wordt de heldhaftige houding van de Poolse soldaten in Montecassino via diezelfde klaproos gesymboliseerd. Het refrein van hun gedicht gaat als volgt:

Uitgeteld na het museumbezoek, leg ik mij even nederig neer op de zonnige trappen voor de basiliek.

Prachtige dingen hebben we trouwens in dat museum gezien.

Maar de mijter met al die parels op, daar heb ik geen woorden voor: zoveel?! Voor een man?!!

En dan hoor ik een bekende vrouwenstem ‘Concetta’ roepen.

‘Dit kan niet’ zeggen we bijna in koor! Het zijn onze drie vrienden die we op de luchthaven in Rome al tegenkwamen, nu 11 dagen geleden.

Zij eindigen hier hun laatste etappe van de Sint-Benedictusweg, aan het mausoleum van Sint-Benedictus.

Wij stappen morgen verder op de Francigena del Sud. Hoogstwaarschijnlijk. Wel nog veel te stappen. Zoals je ziet.

Ik kruip nu in bed en ga eindelijk aan de studie van de 2e meditatie van Descartes beginnen.

Liefs,

Concetta