Dag 9 en 10 – van Ceprano via Aquino naar Cassino – 44 km

Er zijn soms van die dagen die perfect lijken ondanks alle perikelen. Het is dan net of je alles lichter opvat en alles gewoon van je afglijdt. Zo dagen waarop je het leven zoals het zich aan je presenteert, aanvaardt zonder meer.

De afgelopen twee dagen waren zo.

q

Het is zondagmorgen, 8 april 2018, de lucht is blauw, de temperatuur aangenaam en mijn gezelschap kan ik omschrijven als: ik kan mij geen beter dromen. (Monsieur Descartes doet even niet mee.)

De hele 2,5 km lang die André en ik afleggen – vanuit onze B&B Holiday aan de rand van Ceprano naar het centrum toe – ruik ik een heerlijke koffiegeur. Wij zijn zonder ontbijt moeten vertrekken omdat de bar van de B&B vandaag niet open is. Gedreven door die waarschijnlijk denkbeeldige geur lijkt de weg – die we gisteren in omgekeerde richting aflegden en ons zeer zwaar viel – gewoon een makkie.

Aan de bar waar we ontbijten is het om 8 u al een drukke bedoening met een moto-bende die zich klaarmaakt voor een zondagse uitstap.

Wij eten onze cornetto, drinken twee koffies en gaan op zoek naar mondvoorraad voor de lunch. Verse broodjes kunnen we enkel in de Conad vinden, zeggen ze ons, een supermarkt waarvoor we ongeveer 1 km in de andere richting moeten. En dan terug. En we hebben er al 2,5 buiten onze route gedaan.

We doen nog een drietal andere bars, tot we er eentje vinden mét broodjes. Weliswaar voorverpakte, maar beter dan niks. We drinken nog een koffietje …

…en verlaten Ceprano via de brug over de rivier de Liri met het groenste water dat we ooit gezien hebben.

Vrij snel zitten we op de juiste weg, af en toe op rustige bosweggetjes, …

… dikwijls op de baan die soms verboden is voor voetgangers, maar waar pelgrims op de Francigena wél door moeten.

Nog steeds zien we mooie besneeuwde bergspitsen aan onze linkerzijde.

Aan onze rechterzijde een meertje met daarachter de wat lagere bergen van de Apennijnen.

Moeten we hier nu voor of na de spoorwegbrug naar rechts? Blijkbaar voor de brug.

‘Let op bij het oversteken van de Melfa’ had ospitaliero Enzo Cinelli ons gisteren gewaarschuwd. ‘Het water kan tot aan jullie knieën reiken! Het alternatief is 4 km omweg.’

‘Wacht hier’ zegt André ‘ik zet even mijn spullen over en dan kom ik die van jou halen’. Ik zie hem met opgerolde broek tot boven zijn knieën, op blote voeten (wel met slippers aan want hij heeft zeer gevoelige voeten), met rugzak aan, het water in gaan. ‘OMG! En ik moet dat seffens ook doen!!’ schreeuw ik innerlijk tegen mijzelf. Het water van de Melfa stroomt aan een razend tempo over de dikke rotsen van de bedding. Zodra het water tot aan zijn kuiten raakt, maakt André gelukkig rechtsomkeer. ‘Te koud, te glad, te diep.’

Beteuterd om de 4 extra km die ons te wachten staan, besluiten we om op deze idyllische plek met klaterend water onze broodjes op te eten. Die blijken echter niet te vreten en we gooien ze de struiken in, voor de vogels of andere liefhebbers.

De juiste waadplaats blijkt verderop achter de spoorwegbrug te liggen. Daar is de stroming minder fel en er zijn geen rotsen. Doch het water staat veel te hoog. Helemaal nat gaan we zijn als we hier door willen.

Het wordt een serieuze omweg door glibberige paden. Blij als een gek zijn we wanneer we, dankzij André’s gps, terug langs de autostrade kunnen lopen.

Nog blijer worden we wanneer we – net voordat we de nog drukkere baan op moeten – een bar aan onze linkerzijde vinden.

Er is geen cola-light of -zero, noch andere dranken van dat type. Gewone cola lust ik niet (te stroperig voor mij). ‘Doe mij ook maar een biertje’ zeg ik tegen André. ‘Een kleintje?’ ‘Neen, ook zo’n grote als de jouwe, ik stik van de dorst.’ ‘Zeker?!’ ‘Zeker!’ Het smaakt alhoewel ik geen bier lust en niet tegen alcohol kan, zeker niet op nuchtere maag. En dus ik ben binnen de kortste keren zo tipsy …

… dat de oude barman er vrolijk van wordt. Hij zwaait ons lachend uit. Ik volg André vrolijk giechelend. De drukke baan kan mij niet deren. ‘Over 1 km kunnen we een rustigere weg volgen.’ zegt mijn-schatje-met-de-gps.

Wat lees ik daar wanneer we in Roccasecca aankomen? Zie ik dat goed of speelt de alcohol mij zoveel parten?! Ben ik in het geboortedorp van Thomas van Aquino! Dé patroonheilige van mijn faculteit aan de KU Leuven?! Asjemenou! Wat weet ik van die man? Mijn benevelde brein komt niet verder dan: laatmiddeleeuwse monnik/theoloog/filosoof, 13e eeuw, scholasticus, maakte onderscheid tussen goddelijk en menselijk recht en geestelijke en wereldse macht, werd een tijdje gevangengehouden door zijn eigen familie omdat hij bij de dominicanen toetrad in plaats van bij de benedictijnen – volgens hen de verkeerde kloosterorde, studeerde in heel veel universiteiten, onder andere in de Sorbonne.

Pas tegen 17u zijn we eindelijk in Aquino waar onze B&B La Staffa (tevens manège) gelukkig niet ver van onze route ligt. De kuitspier in mijn rechterbeen is al enkele kilometers lang weerspannig.

1. In het statige huis krijgen we een riante kamer met vier slaapplaatsen en met rood als dominante kleur. Ik krijg een late Valentijns-gevoel. De rozen die de open haardplaats versieren, zijn van plastiek. Mijn kuitspier wordt steeds strammer. Ik kan zelfs met moeite lopen nadat ik ben gaan zitten.

’s Anderendaags is het weer totaal omgeslagen. Donkere wolken, van 100% kans op regen ’s morgens tot 50% in de namiddag.

‘Wij kunnen jullie tot in Cassino brengen’ stelt Roberta, onze hospita, vriendelijk voor. Dat willen we niet. Dankzij Voltaren-gel en nog een andere gel, loop ik terug gewoon. Genezen is die spier na een nachtje lekkere rust.

In regentenue stappen we door de Porta San Lorenzo …

… op een stuk echte authentieke Via Latina, een oude Romeinse weg die vanuit Rome richting Brindisi liep.

De zon schijnt al terug wanneer ik trots op het binnenplein poseer aan het huis van Thomas van Aquino.

En daarna ook op het piazza Thomas van Aquino voor van de kathedraal die aan hem gewijd is.

‘Maar dat beeld vooraan de kathedraal trekt toch helemaal niet op Thomas?’ denk ik.

Binnen de kathedraal herken ik hem wel, deze wat lijvige man, rechts van het Maria-beeld.

‘Het beeld voor de kathedraal stelt weldegelijk San Tomasso voor’ vertelt deze man ons aan de toog van bar Mario, vlak aan de kathedraal ‘maar de beeldhouwer vond onze Tomasso te dik en heeft een ‘vrije interpretatie’ gemaakt: een slanke man die totaal niet op onze heilige lijkt.’

Triestig wordt de man wanneer hij hoort dat we van België zijn. ‘Mijn broer heeft in het Heizeldrama van 29 mei 1985 zijn been verloren. Nu is hij dood. Hij woonde in Verviers.’

De rest van onze weg tot Cassino is wat saai.

De klaprozen langs de weg maken mij desondanks gelukkig. Altijd mooi, lieflijk, opwekkend vind ik hen.

Morgen houden we een rustdag in deze volledig heropgebouwde stad na de bombardementen uit WO II. (75.000 militairen lieten hier het leven, lees ik in de gids, over het aantal burgerslachtoffers lees ik niets. Ik ga beraadslagen met mijn liefste-met-de-gps of en, zo ja, hoe we de tocht verder gaan zetten.

Met een digestiefje na het eten – een limoncello voor mij, een amaretto voor André – sluiten we deze perfecte tweedaagse vol goed overkomen hindernissen af.

‘Morgen gaan we toch naar de Abbazzia di Montecassino, daarboven? Onder andere kijken naar het kerkhof waar de meer dan 4.000 Poolse soldaten begraven liggen die ervoor zorgden hebben dat de geallieerden de Duitsers verslagen hebben en Rome bevrijd werd op 4 juni 1944, twee dagen voor de landing in Normandië.’

‘Tuulijk. Maar met de bus. Het is rustdag.’ ‘Ja natuurlijk met de bus’. Mijn kuitspier kan best wat rust gebruiken.

Liefs,

Concetta