Met Descartes van Veroli via Monte San Giovanni Campano tot Ceprano – 39 km

Ceprano, 7 april 2018

Mon cher Monsieur Descartes,

Of u heeft uw mailbox nog niet geopend of u heeft de tijd nog niet gehad om mij te antwoorden op de e-mail die ik u schreef op Paasdag.

Om het even hoe, ik geef nog niet op, en schrijf u deze tweede e-mail.

Ik beken u onmiddellijk dat ik eergisterenavond (5 april) niet zoals voorgenomen aan de studie van uw tweede meditatie begonnen ben. Maar het had een reden. Achteraf gezien had het zelfs een heel gegronde reden.

Sta mij toe het u proberen uit te leggen. Het kan zijn dat mijn uitleg wat warrig overkomt. Dat is te wijten aan de lichte zonnesteek die ik de afgelopen 2 dagen, stappend van Veroli tot hier in Ceprano, opgelopen heb.

André en ik hadden – eergisterenavond dus – nog genoten van het zicht op Verano, helemaal bovenaan in La Rocca, op 700 m hoogte.

We daalden daarna via de goed onderhouden straatjes 100 m terug naar het stadje beneden.

Daar kregen we een prachtige zonsondergang te zien vanuit de tuin van de Monastero di San’Erasmo, onze verblijfplaats.

Steeds lager en lager zakte de zon. Steeds mooier en mooier kleurde de hemel tot de zon helemaal achter de bergen verdween.

Ik draaide mij om en zag aan de andere kant van de kloostertuin wondermooie roze wolken. En André zag ze ook. Dat zei hij mij. Daar ben zeker van. Maar ik moet twijfelen aan mijn zintuiglijke gewaarwordingen (want ze kunnen mij bedriegen) en misschien verbeeld ik mij dat André zegt dat hij ook roze wolken zag. U ziet, ik ben nog bij de les.

Lekker moe en voldaan van de rustdag in Veroli, wou ik uw tweede meditatie beginnen te bestuderen. Eerlijk waar. Doch mijn hand greep niet naar uw boek, maar zocht op mijn smartphone naar het e-boek van Jo Claes. Ik was nieuwsgierig naar hoe het onderzoek naar de moord in Leuven, waarbij mogelijks de decaan van het HIW bij betrokken zou zijn, verder verliep. Voor ik het wist was het tijd om te gaan slapen en is het studeren erbij ingeschoten.

Tijdens onze tocht van de voorbije twee dagen van Veroli naar Ceprano ….

… terwijl we op rustige betonnen wegen stapten met prachtig zicht op de besneeuwde toppen van de mediterraanse Apenijnen…

… en we de Abazzia van Casamari, waar net een Cisterciënzer monnik buiten kwam, kort bezochten…

… en ook de Monte San Giovanni Campano beklommen waar dit weekend een groot feest voor de Madonna gehouden zal worden….

… waarvoor reusachtige en gigantische hoeveelheden versieringen aangebracht werden (wij hopen stilletjes dat de Madonna geen hoofdpijn zal krijgen wanneer al die lampen gaan branden) …

… ben ik mij steeds meer en meer gaan realiseren dat de reden waarom ik nog niet met de tweede meditatie kon beginnen was dat ik nog een ding duidelijk moest krijgen. Het gaat om uw conclusie op pagina 41. Ik probeer even samen te vatten in mijn eigen woorden.

Enkel aan de meest eenvoudige en algemene dingen kan niet getwijfeld worden. Zoals in de algebra 2 + 3 altijd 5 is en in de meetkunde een vierkant altijd 4 zijden heeft.

Dit stuk begrijp ik.

Maar aan alles wat met de beschouwing van samengestelde zaken te maken heeft, moet getwijfeld worden, zoals in de natuurkunde, de sterrenkunde en de medische wetenschappen.

Moet ik dit laatste zo verstaan dat in deze wetenschappen het absoluut noodzakelijk is dat uw methode zo strikt toegepast wordt dat ze eerst tot eenvoudige dingen teruggebracht kunnen worden van waaruit dan verdere zekerheden kunnen verkregen worden?

Ik was net klaar met deze bedenking toen we in Strangolagalli aan een zeer uitgebreid samengestelde pelgrimsverwelkomingsoord aankwamen. De hele familie Cinelli is hier ingeschakeld om pelgrims te verwelkomen.

Vader Enzo Cinelli, politieman (in uniform op de foto) en gepassioneerde pelgrim, is de motor van het hele gebeuren. Het is hij die al de ‘visjes’ ter markering op onze pelgrimsroute heeft geplaatst. Maar hem hebben we niet gezien. Hij was net gaan fietsen.

Oma Cinelli zit buiten op de stoelletjes in het zonnetje, op de uitkijk naar pelgrims. Zij roept dan mamma Cinelli die ons naar boven roept, uitleg geeft bij alles wat haar man heeft verzameld voor de pelgrims, de slaapplaats voor pelgrims toont en koffie en water aanbiedt.

Dochter en kleindochter Cinelli zetten een stempel in onze credenziale en wuiven ons uit op de van hieruit, rustige en bewegwijzerde pelgrimsroute. Met de woorden ‘Papa is al tot Cassino geraakt met de signalisatie. Daarna zullen jullie de gids goed moeten volgen’ wuiven ze ons hartelijk uit.

We trekken verder richting Ceprano.

Als lunch eten we de pizza die we in de bar in Colli persé gratis mee moesten nemen van Danilo.

Deze 34-jarige jongeman, komt ons ’s avonds met zijn auto oppikken en vertelt ons zijn heel levensverhaal …

… in de plaatselijke specialiteiten-winkel/eethuis.

Een pelgrimstocht van Porto naar Santiago deed hem inzien dat hij verkeerd bezig was. Hij gaf zijn huis op in Rome en werkt nu slechts part-time als architect, soms als barrista in de bar van zijn ouders (waar we hem vanmorgen leerden kennen) en cultiveert met passie de 250 are grote moestuin die ooit van zijn grootvader was. ‘Maar nu zit ik hier tussen de prachtige heuvels in de natuur, weg stress, hallo rust. En ik heb tijd voor mijn vrijwilligerswerk in Senegal: kippenstallen bouwen voor gezinnen en scholen. Zalig!’

Geen idee, monsieur Descartes of ik dit allemaal eenvoudige, algemene of samengestelde dingen moet noemen. De twijfel heeft mij volledig in zijn greep. Net als u eindig ik voorlopig in een totale wirwar van gedachten. ‘Moeten we trouwens deze route verder bewandelen waar we zulke grote omwegen moeten maken voor onderkomen?’ vragen André en ik ons af.

Voor de B&B Clivitus Helthea Civitatis in Civitella – waar de jarige Louise en haar man Vincenzo ons hartelijk ontvingen moesten we een extra bergtop doen.

Onze B&B voor vannacht vonden we – even voorbij de geitenhoeder – op 2,5 km voorbij het centrum van Ceprano. Die moeten we morgenvroeg opnieuw doen want onze route loopt door het centrum.

Ik hoop spoedig iets van u te horen, monsieur Descartes. Mocht het e-mail verkeer niet werken tussen ons, dan kunnen we misschien deze reuze dromenvanger gebruiken.

Die staat wel in aan de kust in België, dat is zo’n 2.500 km hiervandaan: een zucht tussen uw onsterfelijke genie en mijn aardse hunkering naar u begrijpen. (Met dank aan hartsvriendin Mieke voor deze tip.)

Mijn respectvolle achting,

Concetta Pergola